Wederom Mijn volk (deel 7): De toekomst van Juda

Het boek Hosea over de lotgevallen van de beide Israëlvolken:

Te weten:
het huis van Juda (2 stammen), en
het huis van Israël (10 stammen)

Deel 7

De toekomst van Juda

Tot nog toe hebben wij vrijwel uitsluitend over het 10-stammenrijk – Israël of Efraïm-Israël – gesproken. Het grootste deel van het Boek Hosea is nu eenmaal aan de lotgevallen van dit volk gewijd. Ook in andere profetische boeken (bijvoorbeeld in Jesaja, Jeremia en Ezechiël) wordt aan de toekomst van dit Israël uitgebreid aandacht besteed. Maar de aandacht die er heden door Schriftonderzoekers en christenen in het algemeen aan het in de Bijbel als zo belangrijk naar-voren-gebrachte onderwerp van de 10 stammen wordt gegeven, is omgekeerd evenredig aan de aandacht die de Schrift zelf eraan geeft! In het voorgaande hebben wij daarom geprobeerd iets goed te maken wat dit betreft. Wellicht heeft God er een bedoeling mee gehad om deze dingen zo lang verborgen te doen zijn. Ongetwijfeld zal het er echter ook satan aan gelegen zijn dat deze dingen onbekend blijven!

Toch moeten wij nu ook de toekomst van Juda in ogenschouw nemen, dat tweede Israël, het 2-stammenrijk, dat heden bekend staat als het volk der Joden. Uiteindelijk, omdat over dit volk ook in het Boek Hosea enige opmerkingen worden gemaakt. Doch afgezien daarvan is het nodig, omdat over Juda, het Joodse volk, zoveel verkeerde opvattingen bestaan. Zij zouden het uitverkoren volk zijn, zij zouden dat Israël zijn waarover in de profetieën ge­sproken wordt, zij zouden geheel Israël zijn, enz. Zij worden soms bedoeld als er sprake is van Israël (zie hierna), maar in andere gevallen beslist niet. Met name niet, wanneer in één passage zowel over Israël als over Juda ge­sproken wordt. Er is dus reden om te onderzoeken waar de plaats is van dit Juda in de heilsgeschiedenis en wat God specifiek over de toekomst van het Joodse volk heeft gezegd.
In Psalm 114:2 wordt ons verteld dat er een verschil in functie en roeping is tussen de volkeren van Juda en van Israël: “Juda werd Zijn heiligdom, Israël Zijn koninklijk bezit (SV: Zijn volkomen heerschappij).” Juda is Gods “heiligdom” en Israël is Gods “rijksgebied”. Hieruit volgt, dat Juda eigenlijk een uitgesproken geestelijke roeping had en Israël een meer aardse. Over die aardse taak van Israël zeiden wij in het vorige hoofdstuk al het één en ander. Met name in de Nieuwe (tijds)Bedeling [1] heeft Israël de “Jozef-rol” weer opgenomen van “voeder der wereld” te zijn – zij is dit echter ook in geestelijk opzicht – en ook op andere gebieden (bijvoorbeeld: het bijbrengen van beschaving en het geven van ontwikkelingshulp) heeft het bewezen een “zegen voor alle (overige) volken der aardbodem” te zijn (de 2^de vervulling van de belofte aan Abraham). Wij willen niet beweren dat zij zich altijd onberispelijk van deze taak gekweten [2] hebben – denk aan de misstanden tijdens het koloniale tijdperk – maar ontegenzeglijk zijn deze volkeren door God gebruikt tot zegen van de wereld. Wij zouden bijna zeggen hùns-ondanks! De Israëllanden rond de Noordzee en elders in de wereld waren voorts ook in de Nieuwe (tijds)Bedeling onmiskenbaar “Gods rijksgebied”, want dit waren christelijke landen, met wetgevingen die op de Wet van God en op de Bijbel geënt waren. In onze tijd zien wij hierin echter snel verandering komen en ook hier komt de afvalligheid van God tot uiting.
Maar Juda had vanaf het begin een meer geestelijke taak. Dit volk werd dan ook de behoeder en bewaarder van de tempel van God, die in hun hoofdstad, Jeruzalem, door Salomo werd opgericht. Dit was het centrum van de ware godsdienst in de Oude (tijds)Bedeling.

Uit een Assyrische inscriptie weten wij, dat niet alleen de 10 stammen, maar ook een aanzienlijk aantal Judeeërs “verdwenen” is in de Assyrische ballingschap (vergelijk 2Kon.18:13 en Jes.36:1): “In het 14^de jaar van koning Hizkia trok Sanherib, de koning van Assyrië, op tegen alle versterkte steden van Juda en nam ze in.” … “In het 14^de jaar van koning Hizkia gebeurde het dat Sanherib, de koning van Assyrië, optrok tegen alle versterkte steden van Juda en ze innam.” Maar een overblijfsel van Juda en met name de stad Jeruzalem werd uit de Assyrische onderdrukking verlost, doch viel ongeveer 120 jaar later in Babylonische handen, omdat zij nochtans voortgingen met zondigen (vergelijk Jer.3:8-11): “Maar Ik zag, toen Ik vanwege alles waarin het afvallige Israël (in geestelijke zin) overspel had gepleegd, haar weggestuurd had en haar een echtscheidingsbrief (SV: scheidbrief) gegeven had, dat Juda, haar trouweloze zuster, niet bevreesd werd. Zij ging zelf ook (in geestelijke zin) hoererij bedrijven. Zo gebeurde het dat het land door (het gerucht van) haar lichtzinnige hoererij ontheiligd werd, want zij pleegde overspel met steen en met hout (= met dode afgoden). Zelfs in dit alles heeft haar trouweloze zuster Juda zich niet tot Mij bekeerd met heel haar hart, maar slechts in schijn, spreekt de HEERE. Daarom zei de HEERE tegen mij: Het afvallige Israël heeft zichzelf nog rechtvaardig doen lijken, vergeleken bij (SV: de afgekeerde Israël heeft haar ziel gerechtvaardigd, meer dan) het trouweloze Juda.”
In 586 voor Christus viel Jeruzalem, kwam er ook een eind aan het koninkrijk Juda en begon de zogenaamde Babylonische ballingschap. Deze duurde, naar het woord van Jeremia, echter “slechts” 70 jaar en daarna kwam een gedeelte van de weggevoerde Judeeërs, die sinds die tijd Joden genoemd worden, uit de gebieden waarheen hen Nebukadezar weggevoerd had, terug naar Palestina: “Dan zal heel dit land worden tot een puinhoop (SV: tot een woestheid), tot een verschrikking. Deze volken zullen de koning van Babel 70 jaar dienen. Maar het zal gebeuren wanneer de 70 jaar voorbij zijn, dat Ik de koning van Babel en dat volk – spreekt de HEERE – hun ongerechtigheid zal vergelden, en ook het land van de Chaldeeën en Ik zal dat maken tot eeuwige woestenijen (SV: verwoestingen)” (Jer.25:11-12). Dit verloop van de gebeurtenissen werd al voorzegt in Hosea 1:7, “Maar over het huis van Juda zal Ik Mij ontfermen, en Ik zal hen verlossen door de HEERE, hun God. Ik zal hen echter niet verlossen door boog, door zwaard, door strijd, door paarden of door ruiters.” God zou Zich over het huis van Juda (het 2-stammenrijk) nog ontfermen – dit in tegenstelling tot het huis van Israël (het 10-stammenrijk) – en ze verlossen. Dit “verlossen” zal allereerst betrekking gehad hebben op de Assyrische bedreiging, maar de lijn kan van hieruit doorgetrokken worden naar de Babylonische ballingschap, waarover Hosea immers ook enige keren spreekt (in hoofdstuk 4 [3]), waaruit Juda toch na 70 jaar verlost werd.

Waarom werd Juda verlost en kon het terugkeren naar haar land en Israël niet? Het was, omdat de Messias moest komen. Deze Messias, Jezus Christus, zou niet alleen uit Juda moeten voortkomen (Gen.49:10 en Micha 5:1), uit het geslacht van David (Jes.11:1-2), waarom het nodig was dat (de geschiedenis van) Juda nog binnen het Bijbelse gezichtsveld bleef, maar bovendien zou deze Messias een priesterlijk werk moeten verrichten, een werk waarmee de Oudtestamentische eredienst tot een einde zou worden gebracht (= “vervuld”) en daarom moest het “heiligdom” nog blijven bestaan tot Zijn komst: “De scepter zal van Juda niet wijken en evenmin de heersersstaf van tussen zijn voeten, totdat Silo komt, en Hem zullen de volken gehoorzamen” (Gen.49:10) … “En u, Bethlehem-Efratha, al bent u klein om te zijn onder de duizenden van Juda, uit u zal Mij voortkomen Die een Heerser zal zijn in Israël. Zijn oorsprongen zijn van oudsher, van eeuwige dagen af” (Micha 5:1) … “Want er zal een Twijgje opgroeien (SV: voortkomen) uit de afgehouwen stronk van Isaï, en een Loot uit zijn wortels zal vrucht voortbrengen. Op Hem zal de Geest van de HEERE rusten: de Geest van wijsheid en inzicht, de Geest van raad en sterkte, de Geest van de kennis en de vreze des HEEREN” (Jes.11:1-2). De Here, de “mannelijke Zoon van de tempel”, zou tot Zijn tempel komen om “het slachtoffer en spijsoffer te doen ophouden”, door Zichzelf te laten “uitroeien” (Daniël 9:26-27 + uitleg), door Zich als een Lam ter slachting te laten leiden (Jes.53:7) en een eeuwige verzoening aan te brengen voor allen die in Hem zouden geloven: “Na de 62 weken zal de Messias uitgeroeid worden, maar het zal niet voor Hemzelf zijn. Een volk van een vorst (SV: van vorsten), een volk dat komen zal, zal de stad en het heiligdom te gronde richten. Het einde ervan zal zijn in de overstromende vloed en tot het einde toe zal er oorlog zijn, verwoestingen waartoe vast besloten is. Hij zal voor velen het verbond versterken, één week lang. Halverwege de week zal Hij slachtoffer en graanoffer (SV: spijsoffer) doen ophouden. Over de gruwelijke vleugel zal een verwoester zijn, zelfs tot aan de voleinding, die, vast besloten, uitgegoten zal worden over de verwoeste.” … “Toen betaling geëist werd, werd Híj verdrukt, maar Hij deed Zijn mond niet open. Als een lam werd Hij ter slachting geleid; als een schaap dat stom is voor zijn scheerders, zo deed Hij Zijn mond niet open.” Om dit alles mogelijk te maken, moest het “heiligdom” – Juda – dus nog “intact” zijn, als de Messias zou komen.

• KLIK HIER voor het vervolg van Hosea, deel 7.

Wordt vervolgd

H. Siliakus
Bewerkt door A. Klein

**********************************************************************************

[1] Nieuwe Bedeling = De periode die de verhouding tussen God en mens NA Christus’ (1^ste) komst aangeeft. (noot AK)

[2] Gekweten is van het werkwoord kwijten = Een belofte inlossen of aan een verplichting voldoen. Voorbeeld: Hij heeft zich aardig van zijn taak gekweten. (noot AK)

[3] Voor uw gemak nogmaals vermeld: Wij sluiten dit hoofdstuk af met een korte weergave van de enkele teksten die in het boek Hosea gewijd zijn aan de ballingschap van het Juda-deel van Israël. Zoals wij (inmiddels) weten had de wegvoering van Juda pas ongeveer 130 jaar na de wegvoering van Israël plaats. Het Assyrische rijk was toen al ondergegaan. Juda, dat wil zeggen wat ervan was overgebleven – grote delen van Juda zijn samen met de 10 stammen door de Assyriërs weggevoerd – werd door de Babyloniërs gedeporteerd.

• Juda wordt verlost, dus gaat eerst in ballingschap (Hosea 1:7);

• Juda zal ook vallen (Hosea 5:5);

• Gods toorn komt over de vorsten van Juda (Hosea 5:10);

• (Ook) Juda wordt weggevoerd (gedeeltelijk dus samen met de 10 stammen, door de Assyriërs) (Hosea 5:14);

• Ook Juda zal oogsten wat zij zaaide. De oogst, het oordeel, zal betekenen, dat Juda wederom – zoals in Egypte – in gevangenis gaat (Hosea 6:11, SV);

• God zendt vuur (ook) in Juda (Hosea 8:14);

• (Ook) Juda zal gebonden worden om weggeleid te worden (Hosea 10:10-11);

• (Ook) Juda zal worden “bezocht” (Hosea 12:3).

Uit de enkele afzonderlijke vermeldingen over Juda – in dit toch overwegend aan (het 10-stammenrijk van het huis van) Israël gewijde boek – blijkt dat (het 2-stammenrijk van het huis van) Juda toch ook door God niet vergeten wordt. Tevens echter blijkt dat het een heel andere weg door de geschiedenis zal gaan dan Israël. “Wie is wijs? Die versta deze dingen!” (SV), zo eindigt het boek Hosea (14:10). Ja, let op wat God doet! (noot AK)

****************************

Deel 1: Hosea – De schrijver en het Boek
Deel 2: Israël vóór de tijd van Hosea
Deel 3: Israël in Hosea’s dagen
Deel 4: Israëls wegvoering
Deel 5: Omzwervingen en nieuwe woonplaats van Israël
Deel 6: De bekering van Israël

.